We wonen met acht man samen in huis en dat is super gezellig. Als je studeert, is het leuk het studentenleven samen te beleven. Je maakt natuurlijk allemaal een beetje dezelfde dingen mee, waardoor je elkaar op ideeën kan brengen, zoals bij het regelen van een stage en je pakt natuurlijk samen menig feestje mee. Het kan ook wel intens zijn overigens. Je woont dan niet meer bij je ouders in huis, maar je huisgenoten zijn als eersten op de hoogte van hoe het ervoor staat met van alles. Of je net een nieuw vriendinnetje hebt of dat je je verslapen hebt voor je tentamen. Soms denk je dan, man bemoei je er niet mee. Maar het heeft natuurlijk ook wel iets goeds. Toch een beetje sociale controle. Je kan elkaar dan behoeden voor fouten en een beetje bijsturen. Maar laatst bleek dat, ook al woon je met zeven anderen in huis, dit toch nog niet hoeft te betekenen dat je alles van elkaar weet.
Een groot voorbeeld
Een huisgenoot van me zat in de eindfase van zijn studie. Hij hoefde alleen nog zijn scriptie af te maken. Daar was hij dan ook druk mee bezig. Continu zat hij op zijn kamer te werken en gunde zichzelf nauwelijks pauze. Op een gegeven moment gingen zijn ouders een verre reis maken en hij besloot die periode op hun huis te passen. Twee maanden zagen we hem dus niet, al appten we wel af en toe. We waren onder de indruk van zijn discipline. In die zin was hij wel ons grote voorbeeld. Naast een bijbaantje, sporten, het huisleven en uitgaan liep hij nominaal met zijn studie. Als hij dan ook advies had over hoe iets aan te pakken, letten we allemaal altijd wat meer op dan wanneer een ander iets voorstelde. Toen hij terugkwam van zijn ouders zag ik wel dat hij er slecht uitzag. Hij had donkere kringen onder zijn ogen en was erg wit. Ik vroeg of hij ziek was, maar hij mompelde alleen iets over dat hij weinig geslapen had.
Niet storen
De weken daarna gingen precies zo verder, zoals het die eerste weken was gegaan. We wilden hem natuurlijk niet in zijn flow storen, dus probeerden we hem zo veel mogelijk zijn gang te laten gaan. Wel viel het op dat hij zijn klussen in het huishouden niet meer deed. Toen we ernaar vroegen, vroeg hij of hij met iemand kon ruilen. Het was niks voor hem, want hij was nou juist iemand die altijd op schema liep. Op een avond zaten we allemaal behalve hem een film te kijken in de huiskamer, toen hij ineens binnenkwam. We maakten plaats voor hem op de bank. Hij keek een tijdje mee en zei toen dat hij iets wilde zeggen.
Het verhaal
Ik dacht dat hij ons ging vertellen dat hij zojuist zijn scriptie had afgemaakt. Maar nee, hij vertelde dat het al een tijd niet helemaal goed ging. Dat het hem op een of andere manier niet lukte zijn scriptie te schrijven. Hij wist niet wat hij ermee aan moest en was gaan gamen om dat gevoel te blokken. Hij hoopte dat hij op een gegeven moment de zin en de energie zou voelen om er eindelijk aan te beginnen, maar dat gebeurde niet. Ondertussen verloor hij zich helemaal in het gamen. Hij was nu sinds een paar weken met een online therapie gestart. Hij schaamde zich diep voor zijn situatie, maar wist dat hij het toch op een of andere manier moest zien te doorbreken. Hij heeft toen contact opgenomen met een organisatie waar hij online therapie kon krijgen. Dan zou niemand wat door hoeven hebben. Hij vertelde dat hij werd geholpen door een heel fijn iemand en dat hij die avond ineens inzag dat hij eigenlijk niet zo’n groot geheim voor zijn huisgenoten wilden hebben. Wel sprak hij de hoop uit dat we er discreet met om zouden gaan.
Reactie
We waren helemaal overdonderd door het verhaal en wisten in eerste instantie niet zo goed wat te zeggen. We gaven hem een klap op zijn schouder en zeiden dat we blij waren dat hij in elk geval weer met ons sprak en bij ons was gaan zitten. Dat we hem gemist hadden. Dat we het heftig voor hem vonden en dat we nooit zoiets bij hem verwacht hadden. Dat het ons speet dat we het niet door hadden gehad en dat we het dapper vonden dat hij zelf die therapie geregeld had. Dat hij hier wel uit zou komen. Hij moest wel een traantje laten, want hij zat er natuurlijk helemaal doorheen en de spanning kwam los. Die nacht heeft hij eindelijk weer een paar uur achter elkaar geslapen, vertelde hij de volgende dag. Ik was er helemaal overdonderd van dat een goede vriend met wie je nota bene samen in huis woont, zich zo rot kan voelen zonder dat je het doorhebt. Ik ben erg blij dat we onze huisgenoot weer terug hebben, want hij doet weer volop mee in het huisleven. Hij blijft de therapie volgen en gamet steeds minder. Ook is hij inmiddels naar zijn studiecoördinator gegaan om het probleem waar hij tegenaan was gelopen te bespreken. Ik wilde dit verhaal graag met jullie delen, omdat het zo’n indruk op me had gemaakt en om aan te geven hoe belangrijk het is een beetje op elkaar te letten. Voor mij was dat in elk geval een belangrijke les.